What's there to say?
Bij onze aankomst in Melbourne zien we zodra we de poort doorkomen, naar de bagageruimte, drie Aziatische zusjes staan. Een warm welkom en we praten nog even met ze, gaan op de foto en dan blijkt dat we bij de verkeerde band staan. We moeten een aantal banden verderop zijn en intussen komen we verschillenden tegen die de delegates opwachten. Geweldig!
In het hotel staat er een bordje bij de balie met "Welcome delegates" en de instructie de hoek om te gaan. Even verderop kom je pas bij de echte lobby en een tafel met ontvangst voor ons. We hebben een paarse schoudertas gekregen met van alles erin: pen, aantekeningenboek, informatiefolder, drinkfles, afsluitbare beker, boekenleggers, sleutelhanger met zaklamp, een doek voor op schoot voor de lunch, een kussen voor de stoelen en zelfs een regencape (ja, ze hebben aan alles gedacht!). En ik ben vast nog iets vergeten. In de lobby kom je verschillende delegates tegen, niet in het minst vanwege de gratis wifi hier voor 2 uur, herkenbaar aan de koorden die we verplicht moeten dragen. Je wifi inschakelen is echter niet heel verstandig wanneer je nog niemand kent, want van internetten komt niet veel terecht als iedereen je wil begroeten. Uiteindelijk is dat natuurlijk belangrijker en veel leuker, maar ja, mijn blog moet wel online!
Dinsdag hadden we onze velddienst en bijeenkomst. Met een groep van 56 gingen we met de bus naar de gemeente waar wij aan zijn toegewezen. We hebben van te voren al een groepsnummer toegewezen gekregen en zodra we bij de zaak aankomen, stromen de broeders en zusters naar buiten en houden onze groepsnummers omhoog, zodat we vijf minuten later al op pad gaan. Goed georganiseerd! In tegenstelling tot de weersverwachting dat het koud en bewolkt zou zijn, deed de zon goed zijn best en hebben we niet veel last van de kou gehad. We hadden te horen gekregen dat mensen hier heel onverschillig zijn, niets onbekends voor ons dus, maar we hebben juist een paar hele leuke gesprekken gehad. Alhoewel het feit dat wij helemaal uit Nederland komen voor dit congres, hun totaal niet lijkt te interesseren of verbazen.
Dan is het tijd voor het diner. De groep wordt opgesplitst en bij verschillende gezinnen ondergebracht. Wij kwamen bij een Italiaans gezin, boy do we like our Italian food! En zoals het de Italianen betaamt, was het eten uitgebreid en tot in de puntjes verzorgd. Na tijd kregen we uiteraard allemaal een zak in de hand gedrukt om eten mee te nemen. Ik heb niet té veel gegeten, want we hebben aan het begin een klein boekje gekregen waaronder de versnaperingen voor in de zaal in vermeld stonden. Voor degenen onder ons die hem kennen, wij waren in dezelfde groep ingedeeld als Jurgen van Hooijdonk.
Dan wordt het tijd voor onze gathering in de zaal. Als delegates worden we voor de deur afgezet terwijl de anderen een parkeerplek zoeken op het grote parkeerterrein, waar nu toch echt geen plaats meer is. Binnen hebben ze een muurschildering gemaakt met de welkomsttekst en moeten we gelijk op de foto. In de zaal is een bandje aan het spelen, country muziek met bijpassende kleding en hoed. We hebben een tas gekregen (alweer!) met van alles erin en we krijgen te horen dat de tassen door de zusters zelf zijn genaaid en ze kunnen gebruikt worden voor de velddienst, met vakken voor de traktaten. De kinderen hebben een typisch Australisch lied ingestudeerd, welke wij daarna moesten meezingen. Daarna kwam een film over de geschiedenis van de Getuigen in Australie, met interviews. Tijdens de oorlog waren wij hier verboden, op dat moment waren er 1.250 Getuigen en na de oorlog waren het er zo'n 4.300! Er werd ook een broeder geinterviewd die in 1914 geboren is, hij vertelde het een en ander, vol enthiusiasme en vrolijk lachend, maar helaas stond er aan het eind van de film dat deze broeder dezelfde dag nog is overleden.
Daarna kregen we ervaringen van plaatselijke br's en zr's en van een paar delegates en vervolgens werd er een gedicht voorgelezen "The man from Snowy river", met hooibalen, kookpot en al op het podium voor de entourage, en bijbehorende film. Als afsluiter hadden we refreshments, typische hapjes uit de streek, heerlijk! Waarna we werden uitgezwaaid met zwaaiende mobiels en tablets als lichtjes in het donker.
De broeder die het slotgebed deed begon met de woorden "What is there to say?" en dat was precies wat ik ook dacht. Als je dit allemaal meemaakt, de liefde, gastvrijheid en warmte... Wat is er dan nog te zeggen?
(En had ik al gezegd dat het hele programma is opgenomen en dat we een qr code hebben gekregen om zowel de film als alles foto's die er zijn gemaakt terug te kijken? Kom bij ons langs en dan kunnen we het laten zien!)