Week 2 - Adelaide

Je hebt familie.... en familie!

Maandagochtend stond mijn wekker op niet vroeger dan 3.45. Blijkbaar heb ik door de eerste twee keer heen geslapen, want als ik wakker word van de wekker, is het al 4 uur geweest, wat betekent dat ik nog een paar minuten heb om me aan te kleden en naar de bus te haasten. Niet om naar het vliegveld te gaan, maar voor een ballonvaart! Ik heb er heel erg naar uitgekeken en des te meer nu de zonsondergang en zonsopgang bij Ayers Rock zo bewolkt waren. Na een trip met drie stops om ballonnen op te laten om de wind te checken, duurt de laatste stop toch wel erg lang en uiteindelijk gaat de tocht niet door... Grote teleurstelling, maar niets aan te doen. 

Op naar Adelaide! Een weekje bij de tante van mijn moeder waar we goed worden verwend en e.e.a. van de stad te zien krijgen. We zijn een dagje naar Victor Harbor gegaan, waar je naar een eiland kunt lopen om pinguins te zien, maar het is midden op de dag, dus die verwachtten we niet te zien. Wat we wel zien zijn zogenoemde pijnappelskink hagedissen. Wij bekijken hem van alle kanten en proberen goede foto's te maken voordat hij wegglipt en dan komen anderen vragen wat er te zien is. Een hagedis? Dat levert alleen maar een O op en dan lopen ze door. Maar wij hebben het naar ons zin gehad, ondanks dat er geen pinguins waren. Vrijdags zijn we opgehaald door, voor de meesten wel bekend, Patrick van Hemert, de vader van Bonnie. Hij heeft ons meegenomen naar zijn huis, ruim een half uur bij ons vandaan, om met zijn familie kennis te maken en heerlijke Italiaanse gebakjes te eten en te lunchen. Daarna gaat hij met ons op pad. Waar we heen willen? Nou, mijn vader weet het wel: Hahndorf. Een typisch Duits plaatsje. Hebben we nog niet genoeg Duitsers om ons heen thuis? Of mist hij ze gewoon? Hoe het ook zij, we gaan daar voor hem heen. Als we daar aankomen oogt het wel wat Duits, maar zeker niet typisch. We gaan maar eens een winkeltje in en mijn vader begint met de eigenaars te praten, waar de Duitsers hier zijn? Nee, meneer, die wonen hier helemaal niet... Alsof dat nog niet leuk genoeg was om te horen vraagt een van hen na een laar minuten praten waar wij dan vandaan komen. "Nederland? Waarom praat u dan niet gewoon Nederlands tegen ons?! Wij zijn namelijk allemaal Nederlanders." Dat heeft de hele trip wat ons betreft helemaal goedgemaakt! Dan gaan we nog om een Italiaans ijsje en vervolgens komen we twee zusters tegen die daar met een stand staan en we krijgenons volgende delegate cadeau.

Zaterdag hebben we met onze tante en een van haar dochters en kleindochters een wijntrip gedaan. We zijn een paar wijnboerderijen langs gegaan en hebben een soort picknick gedaan tussen de ganzen. De ganzen waren op een redelijke afstand, tot mijn nicht een van de kleine vogels ging voeren, de rest kunnen jullie vast wel raden en voor je zien.

Op zondag zijn we opgehaald voor de middagvergadering door Patricks dochter Tanneal, ondanks dat we hadden gezegd dat ze niet zo ver hoeven rijden voor ons. Ze hebben een gemeente van zo'n 140 verkondigers en ze hadden de kringopziener op bezoek. Het was er druk, maar heel gezellig en iedereen wilde met ons praten, zeker nadat was omgeroepen dat we delegates zijn. Hartverwarmend!

Na de vergadering zijn we met de familie meegegaan en hebben we bij hen gegeten, waar Bonnie met haar fotoalbum van Nederland kwam en precies wilde weten hoe het met iedereen gaat. We hebben genoten van deze dag.

Maandag is de dag van vertrek. We hadden het er de dag ervoor nog over gehad met mijn tante dat ze elke dag Hollandse kost had gemaakt. Wij dachten dat dit haar gewoonte was, maar blijkbaar deed ze dit speciaal voor ons, terwijl wij net zo lief Indisch hadden gegeten. Dat hadden we haar moeten zeggen! De ochtend van vertrek werden we daarom om 7 uur gewekt door etensgeuren. Niet die van gebakken ei, maar ui, knoflook, rijst en kip. Echt Inidsch dus, zowel wat het soort eten als de tijd van de dag betreft! Het duurde even voor ik mijn maag zover kreeg het eten op dit tijdstip te accepteren, maar het was een heerlijk ontbijt.

Dan moeten we er toch aan geloven: Bye family... Hello family!